Cześć! Dzisiaj bardziej pogadankowy post, ponieważ w tej całej wariacji wybierania szkoły ponadgimnazjalnej, chciałabym podzielić się z wami moimi przemyśleniami, trudnościami, jakie napotkałam na drodze oraz, w końcu, co z tych problemów wyszło i do jakich liceów składam papiery.




Musimy zacząć od tego, że już od podstawówki wiem, kim chcę być w przyszłości, jaki zawód wykonywać oraz gdzie mniej więcej chciałabym iść. Jak to, gdzie byłam w podstawówce i gimnazjum było mi obojętne, byleby tylko była dobra szkoła, z której coś wyniosę, tak do wyboru liceum szykowałam się już na poważnie od około roku. Wiem, że niektórzy uważają, że to, gdzie pójdziesz, nie ma większego znaczenia, bo dopiero studia są ważne, ale ja myślę bardziej przyszłościowo i chciałabym mieć jak największe możliwości.

1. Trudności, jakie napotkałam na drodze, bo przecież nigdy nie może być kolorowo.

Zacznijmy od najważniejszej kwestii, czyli rodziców. Znacie ten regulamin, że rodzic ma zawsze rację, a w drugim punkcie, że nawet jeśli nie ma, to patrz punkt pierwszy. Więc tak, ja miałam duże problemy z namówieniem rodziców, by puścili mnie gdzieś dalej - w końcu Kraków od mojego miejsca zamieszkania to kilkadziesiąt kilometrów (tak na marginesie, to o 4km za mało, by dostać 3 punkty podczas rekrutacji do internatu, mi to zawsze wiatr w oczy). Moi rodzice nie są zbyt nadopiekuńczy, ale warto wspomnieć, że jestem bardzo podatna na wszelkie choroby i często mam bóle brzucha, do tego jestem strasznie licha i pewnie niektórzy mogliby pomyśleć, że nie karmią mnie w domu. Oprócz fizycznych niedogodności, uważam, że psychicznie jestem gotowa na to, by iść naprzeciwko temu, co czeka na mnie w wielkim mieście (zawsze uważałam, że wieś nie jest dla mnie). Do tego jestem totalnym leniem i stwarzam wokół siebie artystyczny nieład.
Wspomniałam już o internacie, racja? No właśnie. To dla mnie kolejny problem. Nie myślcie sobie, że jestem rozpieszczoną dziewczyną, której zależy na samych najwyższej klasy wygodach, jednak mam pewne hamulce co do takich miejsc. Wiecie, nie mam kompleksów ze swoim ciałem, wyglądem, ale nie lubię się obnażać przed kimś obcym. Cenie sobie też ciszę i samotność, a do tego prywatność, o którą ciężko w internacie. Już nie wspomnę o łazienkach, które są wspólne. To chyba najbardziej mnie przeraża.
Kolejna trudność była taka, że ciężko było mi znaleźć szkołę o profilu, jaki sobie wymarzyłam. Bo wiecie, przecież za łatwo by było, gdybym wybrała sobie stary, dobry biol-chem. Nie, ja umyśliłam sobie, że pójdę na rozszerzoną biologię, ale bez chemii. Wspomnę tutaj, że po liceum chciałabym udać się na psychologię lub pedagogikę (ale to już naprawdę jak się nigdzie na psychologię nie dostanę). Uwielbiam pracę z innymi osobami, uwielbiam pomagać i uwielbiam ich słuchać. Teraz gdy od roku chodzę na hospicjum i mam do czynienia z tymi wspaniałymi ludźmi, którzy mają naprawdę ciężko przez chorobę, a do tego też często jesteśmy jedynymi osobami, które ich odwiedzają, jeszcze bardziej jestem pewna swojego wyboru. To całe moje życie. Psycholog to moje marzenie od... No nie wiem, od dziecka właściwie. Miałam trzy pomysły na przyszłość, ale wszystkie w prawie jednym kierunku: medycyna (chirurg, ale nie plastyczny), weterynaria, psychologia. Wszystko jakoś z wiekiem przeszło na drugi plan, a psychologia stała się największym marzeniem w moim życiu. Mówiłam już, że jestem dziwna? Inni marzą o przygodach, wyjazdach itp., a ja myślę o szkole i nauce. Rozkosznie, ale taka już jestem. Lubię mieć wszystko poukładane i zorganizowane. Wracając do tematu - po wielkich poszukiwaniach, znalazłam w końcu trzy szkoły, do których złożę papiery, a w swojej miejscowości nawet nie zostawiam aplikacji, bo po tylu latach i przeżyciach tutaj, myślę tylko o ucieczce z tego miejsca.

2. Przemyślenia, czyli co robię nocą, jak nie śpię.

Długo myślałam, co powinnam zrobić i czemu właściwie chcę iść do Krakowa, a nie zostać tutaj. Dopadały mnie chwile wątpliwości, szczególnie gdy rodzice byli kategorycznie na nie. Tak swoją drogą, to tak kategorycznie na nie są też na psa, więc może uda mi się coś wyegzekwować? Miałam kiedyś taki dzień, że zostałam w domu z powodu choroby i rozrysowałam sobie w głowie całe moje dotychczasowe życie w tym miejscu. Tutaj nie miałam żadnych perspektyw ani nic mnie nie trzymało. Przyjaciele? Jeśli przyjaźń ma przetrwać, to przetrwa i na odległość, o to się nie boję. Dodatkowo wiele moich przyjaciółek również idzie do Krakowa. Miłość? Mój chłopak sam poszedł do Krakowa, więc tym bardziej chciałabym się stąd wyrwać. Pasja? Nie mam żadnej pasji, oprócz dążenia do swoich celów. Skoro moim celem jest psychologia, to logiczne, że jeśli chcę podążać za marzeniami, do Kraków jest dla mnie wspaniałym miejscem. Szkoła? Nie ma tutaj najgorszego liceum, ale perspektywy po nim są marne. Za czasów moich rodziców może i była to jedna z najlepszych szkół, ale na pewno nie teraz. Brak jakiejkolwiek selekcji i przyjmowanie wszystkich jak leci, sprawiło, że to liceum niczym mnie przy sobie nie zatrzymuje.
Pamiętam, gdy zmieniałam szkołę po podstawówce i szłam do innego gimnazjum, niż cała reszta moich znajomych. Bałam się, że będę najgorsza, najbrzydsza itp., a tak naprawdę poznałam tu kilka wspaniałych osób, w tym mojego chłopaka (więc chyba nie byłam taka najbrzydsza), a do tego w szkole nawet nieźle sobie radzę i zawsze staram dać z siebie jak najwięcej. Gdy pomyślałam, co będzie, jeśli tak będzie, jeśli pójdę do liceum i nikt mnie nie polubi, przypomniałam sobie, że tak naprawdę, to jestem niezłą szczęściarą w życiu. Do tego jestem na tyle silna psychicznie, że nie mam szklanego tyłka i porcelanowego nosa, więc jestem gotowa stawić temu czoła.
Warto wspomnieć, że nie słucham ani pozytywnych, ani negatywnych opinii o danych szkołach, ponieważ prawda jest taka, że gdybym się tym przejmowała, to żadnego liceum bym nie wybrała. Zdaje się na moje przeczucie, marzenia i też trochę szczęście, że akurat wybiorę dobrze.

3. Meritum sprawy, czyli co z tego bałaganu wyszło.

Jest już marzec, czyli czas, kiedy zaczyna się gorączkowa panika o egzamin, ale także szkoły organizują dni otwarte. Razem z koleżankami planujemy wielką wyprawę, pełną emocji i przeżyć. Ja co prawda wiem już, do jakich szkół złożę papiery i raczej nie zmieni się to po tych odwiedzinach, jednak mimo wszystko chciałabym wiedzieć, gdzie idę i na jaki poziom mogę liczyć. Jako wyjadaczka tramwajów, busów i wszelkiego innego rodzaju transportu po Krakowie, dzięki mojemu chłopakowi, który zawsze rzuca mnie na głęboką wodę, pewnie wezmę na siebie pałeczkę przewodnictwa po tychże obszarach i zorganizuję plan, jak i gdzie dojechać. Tak swoją drogą, jeśli kiedyś będziecie mieli przyjemność ze mną jechać np. tramwajem, pamiętajcie, że muszę być najedzona, bo inaczej przejadę przystanek (tak, właśnie tak zrobiłam ostatnio i musiałam biec na nogach, by wstydu nie było, że się zgubiłam). Bardzo bym chciała, żeby obecny był również mój chłopak, bo jego zdanie bardzo się dla mnie liczy i zawsze cenie sobie jego rady, jednak pewnie będzie to ciężkie do zrealizowania, ponieważ wiadome, że dni otwarte organizowane są w czasie lekcji.
Może jesteście ciekawi, jakie szkoły wybrałam i na jakich dniach otwartych się pojawię. Wybrałam trzy licea, do których chciałabym zostać przyjęta:
1. II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego.
2. V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego.
3. X Liceum Ogólnokształcące im. Komisji Edukacji Narodowej.
Pierwszym liceum, jakie poznałam i do którego uznałam, że chciałabym pójść, była właśnie dziesiątka, która zachęciła mnie profilem, roboczo mówiąc, psychologiczno-pedagogicznym. Później dwójka, gdy dowiedziałam się, że jednak jest możliwość wyboru rozszerzeń. Liceum numer pięć to właściwie opcja, nad którą długo się zastanawiałam i której cały czas się boję, ponieważ tutaj już jest opcja tylko na biol-chem. Co do tego, czemu nie za bardzo chcę chemię - radzę sobie z nią w miarę, ale nie na tyle, by dać sobie radę na rozszerzeniu (przynajmniej tak mi się wydaje). Sprawa wygląda tak, że jeśli pójdę do II na rozszerzoną biologię, to myślę, że zrobię dobrą robotę i wyniosę z tej szkoły naprawdę wiele. Jeśli wzięłabym sobie rozszerzenie również z chemii, wydaje mi się, że ani na biologii, ani na chemii nie wyniosłabym wiele. Przeskoczę na razie liceum numer pięć i przejdę do dziesiątki. Do tej szkoły mam wielką sympatię i nie pytajcie czemu, bo sama nie wiem. Po prostu i już. Może taki sentyment, że tak od dawna się na nią nastawiam... Ale! Wolę być na rozszerzonej biologii w X i nawet jeśli, to we własnym zakresie braki nadrabiać, niż pójść do byle jakiej szkoły na biol-chem i nie umieć ani biologii, ani chemii (no bo wiadome, że biologii się już douczać bym nie mogła, ponieważ musiałabym uczyć się chemii). Wracając do liceum im. A Witkowskiego - skomentuję to tak, jeśli dam sobie radę na biol-chemie w piątce, to uwierzę w siebie na tyle, że mogłabym nawet iść na medycynę. Jeśli nie dostanę się do dwóch pierwszych szkół, to nie będę płakać, bo do dziesiątki też bardzo bym chciała pójść. Uważam, że to dobra szkoła i że będę się w niej świetnie czuła.
Jeśli kiedyś zwątpię w swój wybór, przeczytam sobie ten post, a szczególnie ten punkt i myślę, że od razu mi się polepszy.